Parti

Charles Burns

X-Files

link

Kim Çıkarsa...

link

İzler ve Ziller

Suya Bırak!

Tarzan

link

Yeşil Deniz

link

Tekinsiz

link

Irish Elk

link

Ağa Düşen...

link

Ömrümü Verdim

Air Colossus

Bülent Kural
link

Ateşböcükleri

link

Basın Ressamlarının Kitabı

(...) Kitap bir döküm olunca ve bu kadar üreticiyi bir arada-peşisıra görünce birkaç nokta hemen dikkat çekiyor. Öncelikle üreticiler arasındaki mektepli-alaylı veya sanat-zanaat ayrımı en baştan görülebiliyor, buna çok üreten, geçim sıkıntısıyla üretenler ile seçerek, uzun zaman harcayarak daha az üretenlerle ilgili bir ayrım da diyebiliriz. 1923-1960 arasında çizerlik yapıp da çizgi roman, karikatür, kapak, reklam, sinema afişi yapmayan yok gibidir. Gelen hiçbir teklifin reddedilmediğini anlıyorsunuz veya tersi de söylenebilir. Sanat camiasında ismi olan saygı ve itibar gören ressam ya da tasarımcıların 1960 öncesinde hayli pulp-trash çalışmaları olduğunu biliyorsunuz. Sadece geçim sıkıntısıyla bakılabilecek bir mesele değil bu veya sadece bu olamaz demeliyim. Piyasa, sanatı ve beklentileri ister istemez belirliyor, daha doğrusu normalleştiriyor; üreticilerin farklı mecralarda var olmasını, taklit ya da intihali meşrulaştıran bir sonucu olabiliyor bu çokluğun.

Yazının tamamı için link

Dark Blood

link

Gelecek

link

Robin... İki Gözüm

1971 tarihli bir Batman kapağı. Çizgi roman dergilerinin kapakları satın almayı cezbedecek ve içerikle uyumlu olacak biçimde tasarlanırlar. Hele ilk dönemlerde içerikle kapağın ilgisinin dahi kurulamayacağı frapan tercihlerde bulunulurdu. Bu biraz şuna benzetilebilir, bulvar gazeteciliğinde “Zeki Müren çocuk düşürdü” diye bir başlık atarsınız, haberde Zeki Müren bir çocuğu kaldırırken ellerinden kaymıştır, yere düşürecek gibi vs…Geçmişte erotik bir gazete olan Tan’da pek çok mizahçı gazeteci olarak çalıştırılmıştı, espri bulurlardı vs… Bu tür haberleri çok okurduk. Kapaklar da abartıyorum ama biraz bu mantığa yakındır. Okur satın almalıdır dergiyi...

Üstteki Batman kapağı doğrudan içerikten alıntılanmış dizinin kahramanlarıyla ilgili olduğu için ne yapsanız etkili olacak bir kapak bu… Çizgi roman sayfası gibi karelendirilmesi o yüzden…Tekrar edilmiş, çünkü bir tür sansasyon bu…Robin toz oluyor…Neler oluyor neler…

and Violence...

link

Raymond

Deli Gücük 3 Geliyor

Ekim 2011'de...

Bir Beyaz Güvercin

Kadının Sesi Dergisi, 1979
Yıldız [Cıbıroğlu]

Ovuz Aral

Mustafa Karasu
link

Leonardo

link

Sayfa

link

Solak Olmak

(...) Solak olmak pek çok toplumda bugün dahi suç sayılabiliyor, çocuklara sağ elle yazı yazdırmaya çalışan öğretmen hikayelerini bugün dahi duyuyoruz. Dedem, babam, erkek kardeşim ve oğlum solaklar... Neler yaşadıklarını dinledim, gördüm, görüyorum. Sağ el kullanmakla ilgili yargıları, methiyeleri ve iddiaları, hele din temelli olanları sahiden akıl ve sağduyu dışı (solduyu olmuyor değil mi?) buluyorum. Yukarıdaki karelerde, çocuklara yönelik pedagojik bir anlatım var. Peki bu nasıl bir pedagoji? Neden sağ el örneği seçilmiş? Dağıstan Çetinkaya solak olsaydı bu kareleri çizer miydi?

link

Kopya

link

Agent in action

Ertaç Altınöz
link

Audrey

link

Kürtaj

Sayfa sıralaması ters oldu.
Kadınların Sesi dergisi, 1979, Yıldız [Cıbıroğlu]

Evlilik

Kadınların Sesi, 1979, Yıldız [Cıbıroğlu]

Bana Dokunmayan Yılan

1979 yılından bir politik çizgi roman. Çizgiler muhtemelen Yıldız [Cıbıroğlu'na] ait. Kadınların Sesi dergisi.

Cadde

link

Köle

link

Becky-IFX

link

Samurai Guard

link

Dürbünlü Adam

link

Harakiri-Muzır Meselesi

Harakiri’ye yönelik müstehcenlik kararı-düzenlemesi anladığım kadarıyla derginin arka kapağında yer alan Serhat Gürpınar hikâyesi yüzünden alınmış. Eğer iyi bir mizah dergisi okuyucuyuysanız bu hikâyeyi erotizm, müstehcenlik ya da cinsellik bağlamında kat be kat aşan sayısız hikâye okumuşsunuzdur. Farklı dönemlerde farklı ahlak anlayışlarının varolduğunu, yasaların buna göre gevşeyip sıkılaştığını biliyoruz. Hukukta her olay kendi bağlamı içerisinde değerlendirilir. Yasalar, yorumlayıcılarının dünya görüşlerine ve ahlakla olan ilişkilerine bağlı olarak değerlendirilirler. O yüzden Gürpınar’ın hikâyesi geçmişteki pek çok işe göre masum gelse-görünse bile bu bir ölçüt değildir.

Benim ilgimi çeken tam seçim arifesinde bu meselenin gündeme denk gelmesi. Bir tesadüf de olabilir. Seçim arifeleri genellikle yumuşama dönemleridir, pek çok karar seçim sonrasına ertelenir. Kaldı ki yaşadığımız çağda, partilerin kendi seçmen tabanlarından ziyade rekabet ettikleri partilerin tabanlarından oy almaya-seçmen çekmeye çalıştığını biliyoruz. Yasaklama ya da müstehcenlikle ilgili müdahalelerin seçim öncesinde kime yaradığını düşünmek gerekiyor. Yani bırakın kararın saçmalığını sağduyudan yoksun bir cevvallik gibi geliyor bana.

Müstehcenlik meselesini sahiden ve uzun uzadıya tartışmalıyız. Müstehcenliği belirleyen kriterleri aleniyet ilkesi gereği açıklasalar keşke… Kurulda akademisyenler de var çünkü…

Nerde Lan Bu Mutluluk?

Emrah Ablak’ın Uykusuz dergisinde yayınlanan bant karikatür dizisi Jamal albümleşti. Küfür ve çirkinlik bahsinin son önemli temsilcisi olan Jamal, antropomorfik olarak tipleştirilmiş küfürbaz bir farenin adı. Dizi, maganda hikâyelerinin devamı olarak gözüküyor, böyle bakıldığında geçmişte popüler olmuş Vah Vahap Vah, Hain Evlat Ökkeş, Kozalak, Kötü Kedi Şerafettin’i andırıyor, onlardan izler taşıyor. Emrah Ablak, kırk yaşına yaklaşan bir üretici, neredeyse yirmi yıldır mizah dergilerinde çalışıyor. Başlangıcıyla mukayese edilirse tutarlı bir espri anlayışına sahip... Yakın dönemin mizahında belirginleşen kendini ve geçmişini anlatma eğilimine pek başvurmuyor. Bayağılığa yönelik ilgisine karşın groteskle ilgilenmiyor, esprileri mırıldanır gibi anlatıyor. Aslına bakarsanız Ablak, çizer olarak hiçbir derginin lokomotifi veya en çok konuşulan adamı olmadı buna karşın hep o çevrelerde kalmayı başardı ve hep işini yaptı. Mırıldanır gibi espri yaptığını söylerken bunun altını çizmeli, espri adına abartıya başvurmakla birlikte yaptığı şey göze batmıyor.

Yazının tamamı için link

The Naiads

link

Kederi Çağırdık, Geldi Oturdu Yanımıza

Erdem, nasıl hikâyeler anlatıyor diye sorulabilir. Çünkü üretimine yataklık eden yayın mecraları değiştiğine göre, kişisel tercih kadar, çizgi anlatılardan beklenenler de farklılaşmış demektir. Günümüzün mizah dergileri bu türden çizgi anlatılar kullanmıyorlar. Popülerlik ve anlatısal bütünlük-süreklilik doksanlı yıllardan çok daha fazla aranıyor. Mizah dergileri bugün, neredeyse sadece, komik, saldırgan, bazen ajitatif, argoya başvuran ve ahlakla didişen anlatılara yer veriyorlar. Erdem ise geniş anlamıyla kederli bir estetiğe yakın duruyor. Aktüelle hiçbir biçimde ilgilenmiyor. Siyasete ve gündelik hayata hiç başvurmuyor. Zaman, mekân ya da tarihin olmadığı siyah-beyaz bir dünyadan enstantaneler istifliyor. İyilik ve kötülüğün, güzellik ve çirkinliğin arsızca yer almadığı, şeytanı ve sofusu olmayan bir dünya bu.

Yazının tamamı için link

Tarladaki Kız

link

Mary Jane

link

Savage Girl

link

Circus Freak

link

Selkie

link