Sevgi Kelebeği

Türkçe’si de çıktı, okuyanlar olabilir. İlki çıktıktan sonra Borgia dizisinin ikinci albümünün Fransızca baskısını görme şansım oldu ve bir kare özellikle beni çok rahatsız etmişti. Daha o gün yazacaktım, yeni fırsat oldu. Lafı bağlamak için bir hatırlatma yapacağım: Dizinin ilk bölümünde Jodorowsky göremediğimi yazmış, tipik bir Manara hikayesi gibi duruyor demiştim. Bu kez aksine, yazar bu bölümde kendini hayli hissettiriyor. Sert ve şok edici olmak istemiş. Aile hakkındaki genel yargıları paylaştığı anlaşıyor öncelikle. Bende bıraktığı tortu daha fena: İyi insan yok hikayede! Manara’nın son çalışmalarında da buna benzer bir eğilim var bence. Anlaşarak bir araya geldiklerini düşündürtüyor bu durum. İki yıldız, bir pazarlama zihniyetiyle bir araya getirilmişlerdir bunu gözardı ediyor değilim. Ama bana aynı yerden konuşuyor, inanarak anlatıyorlar gibi geldi.

Yazarlar, çizerler, romancılar hangi zamanı ve neyi anlatırlarsa anlatsınlar “bugünü” konuşurlar. Anlattıkları kötücül dünya; tarihe, kişilere, bir döneme bütünüyle atfedilemez.

Kişisel olarak insanların iyi şeyler yapabilme yeteneğine inanıyorum. Kıskançlık, haset, kibir, öfke, intikam, bağnazlık, tahammülsüzlük, şiddet her zaman varolmuştur ama hayatı anlamlı kılan insanların erdemli olmak için gösterdiği gayrettir. Yukarıdaki kareyi gördüğümde rahatsız olarak albümü kapattım. Hep hatırlayacağım iğrençlikte bir kare çünkü, hamile bir kadın ve aşığı bir mızrak darbesiyle öldürülüyorlar. Estetik, sanat, özgürlük ve falan filan… Şiddet anlatılır, anlatılmaz değil ama mağdurun, madunun gözünden anlatılmıyorsa eksik kalır.

Bu hikayede herkes kötü dedim ya… Bir buçuk yıl kadar önce Jodorowsky hakkında bir film seyrettim. Reiki türünden bir şeylerin içinden konuşuyordu. Ruhu arındırmaktan, sevgiden paylaşımdan söz ediyor, kalabalık gruplarla ayin benzeri ritüeller yapıyorlardı. Birbirlerine sarılıyor, sessizce oturuyor, gülüyor, neşeyle konuşuyorlardı. Şunu demek istiyorum: Borgia, din eleştirisi olarak okunamaz. En azından Jodorowsky Katolik toplumuna duyduğu nefreti anlatıyor, öyle bir toplum ki içinde iyilik yok veya başka bir dinden söz eden bir yazarın tahayyülü böyle!!