Yazmak Lazım (1)

Otobüsteydim. Hemen arkamda iki genç konuşuyordu. Alışkanlığım değildir ama gülüşmeleri dikkatimi çekti, kulak kabarttım.

-Şu yaşadığımız dönem, bir on yıl sonra nasıl adlandırılacak kim bilir dedi, ince sesli olanı, öbürü daha yüksek perdeden devam etti:

-O zamanlar insanlar hâlâ sağduyuluydu, güzel günlerdi diyecekler dedi kıs kıs gülerek.

Arkaya döndüm. Tombul yanaklı, esmerce bir gençti karşımdaki, patlatıverdim tokadı. Ellerim gömüldü yanaklarına, sesi de cabası: “Şırakk!”. Otobüsteki gürültü kesiliverdi, kısa, meraklı sorular geliyordu kulağıma. Gözlerimi çocuktan ayırmadan ayağa kalktım. Başını ürkekçe öne eğdi. Tokadı yiyenin arkadaşı, kısa bir duraklamadan sonra böğürerek ağlamaya başladı:

-Abi neden abi? Neden vurdun abi arkadaşıma? Ne yaptık abi?

-Kes dedim, yazacağım elbet gerekçelerimi.

Kalabalıktan biri omzumdan tutarak

-Çoktan hak etmişti dedi.

-Evet dedi bir başkası, ellerine sağlık!

Otobüste bir alkış koptu. “Helal! Bravo!” Yaşlı bir adam koşarak kucakladı beni:

-Nasıl bir şey yaptın biliyor musun? Nasıl nasıl anlatamam. Beni geçmişe götürdün. Yüreğim durdu sanki. Babam yaşasaydı alnından öperdi seni.

-Allah razı olsun dedi bir hanım teyze.

Herkes bana sarılmaya başladı. Otobüsün durduğunu, şoförün ben tokadı attığım an sağa çektiğini o zaman fark ettim. Şapırtılı bir şekilde o da öptü beni:

-Abi bu millet seninle gurur duyuyor abi, emin ol abi.

Ön kapıya doğru sürüklenirken çocukları gördüm, tartaklanıyorlardı.

“Ne demek neden lan, ha ne demek?” diyordu uzun saçlı biri itip sarsarak.

Tokadı yiyen tombul yanaklı arkadaşını teselli ediyordu.

-Yazacak abi yazacak dur ağlama yazacak!!

(Devamı Yarın)

Aziz Tuna C.
muhalifkahkaha@hotmail.com