Avrupalı çizerler çok daha rahat bu konuda...

Az önce Diviné ile konuşurken bunu sordum. Senelik bir albümü nasıl çıkartıyorsunuz, bu sene boyuna ne yiyip ne içiyorsunuz diye sordum. Çok fazla rahat koşullarda olmadıklarını söyledi, kısıtlı paralar kazanıyorlarmış. Bir avans oluyormuş, iş tesliminde geri kalanı alıyorlarmış. Gördüğüm kadarıyla onlar için rahat olan sürekli çizmek zorunda olmamaları. Albüm çalışması yapıyorlar, öyküler çok önemli. Biz bir dergide çalışıyoruz. 15-20 kişilik bir kadrosu var. Arkamızdan sürekli yeni bir kuşak geliyor. Yeni kuşaklar sürekli değişen genç okuyucunun ilgisini çekebilecek yeni fikirlerle ortaya çıkıyorlar. Bizdeki çizer ömrünü kısaltan bu. Gençlere yer vermek zorundasın, onlar da senin okuyucunu kapıyorlar. Çoğu çizer de bir yerden sonra küsüp başka bir şey yapıyor. (Gülerek) Alan hem öğütücü hem de çok dar. [Çizgi romanın etrafında buluşma 2004, Ankara. Kenan Yarar, konuştuğu Fransız çizer ile kendi çalışma koşullarını kıyaslıyor]