Yazmak Lazım (son)

Aslında yaşananları günlerce anlatabilirim, hayatımın en güzel günleriydi desem yalan olmaz, uzatmak istemiyorum. Çok olay yaşandı, telefonlar geldi, ziyaretler oldu, bir bilgisayar firması eve hat çekti, komşular, eş-dost günlerce eve yemek taşıdılar. Bir hafta on gün kadar sonra o çocuklar da, aileleleri ile birlikte ziyaretime geldiler. Babalar konuştu önce, çocuklar geride mahcup, ürkek, başlar önde.

-Yapmışlar bir gerzeklik eşeklik işte biliyorsunuz dediler.

Oğlanları bana doğru itelediler, tombul yanaklı, önce ellerime sonra boynuma sarıldı. Durdurdum.

-Merak etme yazacağım,

-Yok abi dedi hiç gerek yok! dedi gözleri dolu dolu. “anladım abi anladım. Özür dilerim abi!! Bütün herkesten, bizi izleyen milyonlardan özür dilerim hatalıydım!”

Yanındaki çocuk ağlıyordu yine. Kameraları o an farkettim. Yakışıklı sunucu kollarını yana doğru açarak “Ağlamak güzeldir” deyip şiddetle sarıldı bana. Hıçkırıyordu, hepimiz ağlıyorduk.

Not: Ekrem Özdilek'e ithaf edilmiştir.

Aziz Tuna C.
muhalifkahkaha@hotmail.com